Dienstag, 24. August 2010

Freitag, 20. August 2010

EPIKË ME LAHUTË-MAKFIRE CANOLLI

Nga toka kënga doli,
e u bë melodia e jetës sime.
në çdo fjalë nga një trim,
zë e flakë e kushtrim.

Liri, Pavarësi, Shqipëri,
teli këndoi:
Le të dalë të prekë Kosovën kush,
bijtë e shqipes bëhen prush.

Veç një pëllëmbë kush na e prek tokën,
ne e kallim gjithë Evropën,
se nuk është kjo tokë pa zot.
Merrni vesh përjetë e mot!

Trimat tanë nga Drenica,
nga Tirana e Kamenica,
Peja, Gjakova e Karadaku,
Podujeva e tërë Gollaku.

Trima të mëdhenj si shqipe mali,
Skerdilajd Llagami e Tahir Sinani...
Dhe epika u shtri si urë,
të vazhojë kënga me flamurë.

Valdete Berisha lindi më 2 nëntor të vitit 1968 në Mitrovicë. Shkollën fillore dhe shkollën e mesme i mbaroi në vendlindje, pra në Mitrovicë. Por, si dhe shumë kosovarë të tjerë në moshën e re u detyrua të shkojë në mërgim. Valdete Berisha Që nga rinia e hershme merret me shkrimin e poezive. Përveç poezisë, Valdetja merret edhe me pikturë dhe ka arritur suksese të lakmueshme. Ajo deri tash ka marrë pjesë në disa ekspozita kolektive dhe individuale, në qytete te ndryshme, si në: La Loviere, Manage, Anderlues, etj. Ajo pret që ta hapë një ekspozitë të saj edhe në Kosovë, e sidomos në vendlindje, në Mitrovicë. Autorja jeton dhe vepron në Belgjikë, por është shumë e lidhur emocionalisht me Kosovën të cilën e viziton shpesh. Ka botuar veprën me poezi "Mos e zgjo dhimbjen". CIKËL POETIK NGA VALDETE BERISHA LARG TEJE Larg teje ëndërrova Për trenat që shkojnë Duke bartur trupa të rinj Që treten nëpër qytetet e huaja Në orët e ëndrrave Që shpërthejnë rrugëve Theva neonin tënd Ty që të dua më shumë se veten Të pashë të zvogëluar në atë vend Duke pritur kalimtarë që pyesin për orën Kjo është ajo jetë e jona Që na flakëron Për t'u shuar diku në dekor dimri Kohë buzëqeshjesh Kohë vuajtjesh bashkë ILUZION Një siluetë u ndal poshtë shtëpisë sime Ndoshta je ti apo hija jote Ndoshta iluzion i hapave tu Është vetëm një taksi që pret dikë KЁTU Qetësia e qytetit më pëshpërit si zakonisht Era rrëshqet nëpër dritat e natës Në kërkimin e një shikimi që ka dallim Kjo natë me këtë qetësi misterioze Pasqyron sytë e fiksuar Në një imazh të saktë të dëshirës Një fytyrë u përngjan Fjalëve dhe parfumeve Që ndihen në këtë qytezë Ku njoh disa rrugë këtu Dhe një liqe... ÇKA DIMЁ Dimë të ledhatojmë një lëkurë Të puthim një gojë Ne dimë t'iu themi Tung! Mirë! Ju si jeni? Njerëzve që mezi i njohim Ne kemi frikë të jetojmë Dhe vdekjes ia kemi frikën Shpesh na ndodhë Që të mos dimë çka duam Nuk kemi kurrfarë kënaqësie TЁ PRITA Të prita gjatë Të kthehesh Me ditë me javë me muaj Ndoshta më shumë Derisa e kuptova Se nuk më do më Dhe as që do të më kthehesh Ndonjëherë... BESOJA Qetësia është tradhti E mbështjellë me dhimbje Gjëja e fundit që vdes është shpresa Ti do të jesh gjithmonë në mua Në ëndrrat e mia. Besoja në dashuri të përjetshme I besoja qiellit Me vite ndryshuan ëndrrat Ylberit iu zbehën ngjyrat Një jetë nuk më mjafton Të të harroj PSE Hidhërohem Pse të desha Pse të dua Pse do të të dua Përgjithmonë Hidhërohem Pse i pata Sytë e mbyllur Kur të pashë NЁ SYTЁ E MI Hyre në jetën time I tejdukshëm Në zemër asgjë Nuk më gëzon Ato ditë nuk do t'i ndërroja As me margaritarët e botës Asgjë nuk shkëlqen Më shumë në sytë e mi Larg teje Plot dhimbje DUHET Duhet të jetoj që të ekzistoj Duhet të këndoj që të mos qaj Duhet të buzëqesh që të mos vuaj Duhet të dashuroj që të mos harroj Megjithatë jeta vazhdon Edhe pa Ty TI Edhe njëherë Le buzët e tua Të rrëshqasin në të miat Edhe njëherë Dua të ndjej prekjet e tua Edhe pse më bëjnë Që trupi të më rrëqethet Dua të mos zgjohem kurrë Nga kjo mrekulli E fshehtë shpirtrash NJЁ ЁNDЁRR ME TY Aurora e një udhëtimi Numëronte njëmijë e një net Valë nëpër mjegulla Duke kërkuar kohën që ikë Qenie të larg t

Valdete Berisha lindi më 2 nëntor të vitit 1968 në Mitrovicë. Shkollën fillore dhe shkollën e mesme i mbaroi në vendlindje, pra në Mitrovicë. Por, si dhe shumë kosovarë të tjerë në moshën e re u detyrua të shkojë në mërgim.
Valdete Berisha
Që nga rinia e hershme merret me shkrimin e poezive. Përveç poezisë, Valdetja merret edhe me pikturë dhe ka arritur suksese të lakmueshme. Ajo deri tash ka marrë pjesë në disa ekspozita kolektive dhe individuale, në qytete te ndryshme, si në: La Loviere, Manage, Anderlues, etj. Ajo pret që ta hapë një ekspozitë të saj edhe në Kosovë, e sidomos në vendlindje, në Mitrovicë. Autorja jeton dhe vepron në Belgjikë, por është shumë e lidhur emocionalisht me Kosovën të cilën e viziton shpesh.
Ka botuar veprën me poezi "Mos e zgjo dhimbjen".



CIKËL POETIK NGA VALDETE BERISHA





LARG TEJE

Larg teje ëndërrova
Për trenat që shkojnë
Duke bartur trupa të rinj
Që treten nëpër qytetet e huaja

Në orët e ëndrrave
Që shpërthejnë rrugëve
Theva neonin tënd

Ty që të dua më shumë se veten
Të pashë të zvogëluar në atë vend
Duke pritur kalimtarë që pyesin për orën

Kjo është ajo jetë e jona
Që na flakëron
Për t'u shuar diku në dekor dimri

Kohë buzëqeshjesh
Kohë vuajtjesh bashkë
ILUZION

Një siluetë u ndal poshtë shtëpisë sime
Ndoshta je ti apo hija jote
Ndoshta iluzion i hapave tu
Është vetëm një taksi që pret dikë

KЁTU

Qetësia e qytetit më pëshpërit si zakonisht
Era rrëshqet nëpër dritat e natës
Në kërkimin e një shikimi që ka dallim

Kjo natë me këtë qetësi misterioze
Pasqyron sytë e fiksuar
Në një imazh të saktë të dëshirës

Një fytyrë u përngjan
Fjalëve dhe parfumeve
Që ndihen në këtë qytezë
Ku njoh disa rrugë këtu
Dhe një liqe...



ÇKA DIMЁ

Dimë të ledhatojmë një lëkurë
Të puthim një gojë

Ne dimë t'iu themi
Tung! Mirë! Ju si jeni?
Njerëzve që mezi i njohim

Ne kemi frikë të jetojmë
Dhe vdekjes ia kemi frikën

Shpesh na ndodhë
Që të mos dimë çka duam

Nuk kemi kurrfarë kënaqësie



TЁ PRITA

Të prita gjatë
Të kthehesh
Me ditë me javë me muaj
Ndoshta më shumë

Derisa e kuptova
Se nuk më do më

Dhe as që do të më kthehesh
Ndonjëherë...


BESOJA

Qetësia është tradhti
E mbështjellë me dhimbje

Gjëja e fundit që vdes është shpresa
Ti do të jesh gjithmonë në mua
Në ëndrrat e mia.

Besoja në dashuri të përjetshme
I besoja qiellit

Me vite ndryshuan ëndrrat
Ylberit iu zbehën ngjyrat

Një jetë nuk më mjafton
Të të harroj


PSE

Hidhërohem
Pse të desha
Pse të dua
Pse do të të dua
Përgjithmonë

Hidhërohem
Pse i pata
Sytë e mbyllur
Kur të pashë


NЁ SYTЁ E MI

Hyre në jetën time
I tejdukshëm

Në zemër asgjë
Nuk më gëzon

Ato ditë nuk do t'i ndërroja
As me margaritarët e botës

Asgjë nuk shkëlqen
Më shumë në sytë e mi

Larg teje
Plot dhimbje


DUHET

Duhet të jetoj që të ekzistoj
Duhet të këndoj që të mos qaj
Duhet të buzëqesh që të mos vuaj
Duhet të dashuroj që të mos harroj

Megjithatë jeta vazhdon
Edhe pa Ty


TI

Edhe njëherë
Le buzët e tua
Të rrëshqasin në të miat

Edhe njëherë
Dua të ndjej prekjet e tua
Edhe pse më bëjnë
Që trupi të më rrëqethet

Dua të mos zgjohem kurrë
Nga kjo mrekulli
E fshehtë shpirtrash


NJЁ ЁNDЁRR ME TY

Aurora e një udhëtimi
Numëronte njëmijë e një net
Valë nëpër mjegulla
Duke kërkuar kohën që ikë
Qenie të larguara
Të mashtruara me yjet
Të bashkuara me dritën e hënës
Të përkundura në zemrën time
Të pushuara në kujtimet që flenë
E përjetoj dashurinë tonë
Të përqafoj
Një ëndërr me ty
Më lehtëson jetën
Ende të dua


DASHURI E HUMBUR

Mbrëmja bie
Me peshën e saj
Mbi liqe
Shoh zjarr

Afrohem
Sytë më shkëlqejnë
Qaj vajtoj
Për një dashuri të humbur

Ndoshta jam në ëndërr
Ëndrrat janë të paqarta
Edhe shumë të zeza janë
Fundja e fundit do t'i ngjyrosë
Do të përziej ngjyrat e tyre

Botën nuk e kam larg
I shoh dritat
Edhe toka mund të bëjë zhurmën që do
Dikush do të më ndiej

Ndoshta kërkoj tepër
Do të ndaj ngrohtësinë e shpirtit
Në qoftë se bota ndryshon...


SHI NË ZEMRËN TIME

Jashtë bie shi
Si në zemrën time

Ato pika që bien në tokë
Lot vuajtjesh
E lot qetësie janë

Rikujtoj shikimin tënd
Zemrën tënde
Duart tua
Zërin tënd
Që aq shumë i dua

Jashtë bie shi
Si në zemrën time
Që thotë pa u hamendur
Oh sa të dua

Frikohem nga amshimi
Frikohem nga fjalët e mia
Nga të gjitha frikohem

Ti nuk je me mua
Por dashuria që kam për ty
Më mban në jetë
Derisa të shkoj larg nga këtu

Ndoshta sot, nesër, më vonë
Do të vij të të shoh TY
Dhe shiun që nuk ndalet

Donnerstag, 19. August 2010

Samstag, 7. August 2010

Kang Folklorike kendon Islam Hasi.wmv

Augustin Uka - Pop Nikolla

Augustin Uka - Kënga Mesuesit 2/2

Augustin Uka - Kënga Mesuesit 1/2

Mahmut Ferati Moj e mira 1996 nga http://www.rapsodet.com

mahmut ferati motra e ushtarit

Rifat Berisha - Boll e mirë që shkon te krojt

MHILLI DHE DJEMT E MARASHIT - BABA DJALIT QKA I KA THAN

Meda Vllezerit Haradinaj

Rifat Berisha - Kënga e Demë Ahmetit

Demir Krasniqi Këng për Zenen e Vogel

Dervish Shaqa - Kamer Loshi

Dervish Shaqa - Pyte Kosova per nje Qike

Dervish Shaqa ne zemrat tona

Nexhmije Pagarusha -Ç'ke Selvie

DEMIR KRASNIQI Qme ka ra nji mall i shkret

CIKËL POETIK NGA JORGO TELO

SIRENAT

(Cikel poetik nga Jorgo S. TELO)


1.     HUTESË
            

Dikur...

I zgjata duart;



dritën  vezullore

të syve të tu

ta rrëmbeja...



Mbeta i hutuar,

i hutuar në rrugën drejt dritës.



2.     PAS  NJË  DIMRI



Pas një dimri-natë

sikur po çapitet sërish behari.



E shoh tek gjethëzat e porsaçela,

tek lulet e strukura nëpër ferra.

E dëgjoj tek kënga e bilbilave

majë gështënjës;

tek kënga ngazëlluese

e mëllënjës.

E prek tek bari i njomë,

që po harbohet...

E shijoj tek radhiqet,

teksa lezetojnë tryezën.



E ndiej tek lehtësimi i teshave në  trup...

E  mirëshoh se si majëmalet

Po heqin borën paqësisht

gjithaq…me ngut...



3.     SË PAKU

                                                                     

Nëpërkëmbem

nëpër copëza gjumi

Endrra të copëzuara

gjumin ma shkundin...

O koprac ëndrrash,

Pse s’ma sjell të plotë

ëndrrën time?



Sidomos ëndrrat e bukura;

ato më të bukurat

 m’i vonon,

 m’i humbet.

M’i shkwrrmoq ato

kur e ndiej veten

duke vrapuar...

Edhe ëndrrën e ëmbël,

kur e shoh veten dhëndër...

Apo ëndrrën  hirëplotë,

kur unë ndihem i  fortë

si moskush.



Së paku...

përgjatë ecjes

për në amëshim

Si kujtim të ruaj ëndrrat...



4.     ME  KËSI  MENDIMESH



Vdekja!

Trupin  përpiqet

të  ma marrë

tinëzisht...


Përpiqet të  arrijë

të  më marrë  krejt...

Vetëmbrohem.

Vdekja  nga marazi

një  ditë  do  “vdesë”   vet...

Me kësi mendimesh

duroj  gjithçka...

Brenda  mendimeve

Avujt e jetës lëvizin.



Pjesë të trupit po më lënë.

Nuk dorëzohem...



Vdekja

s’më përtypka njëherësh dot.

Më  sfilit  pjesë-pjesë...



Me  kësi  mendimesh i bërtas shpresës:

“Mos  më  harro!”



5. TË  JETOSH

Të  jetosh;

a  s’do të  thotë,

të  mëtosh për dëshira?…



Të  jetosh;

a  s’do  të  thotë:

të  duash  ajrin,

të  duash  qiellin,

të  duash  mbitokën

dhe  detet  e  kaltër?



Të  jetosh;

a  s’do  të  thotë,

të  sfidosh

errësirën,

ligjet gjysmake,

kopracinë shtetërore?...



Të  jetosh;

por, ama,

pa  u  përgojuar  për  keq...



Të  jetosh;

por,ama,

pa  hedhur  valle  me  dreqër!...



5.     S’MUND!...



Arëza, grenza rrotull  më  vijnë

Përsysh më vërdallosen

sikur  t’i  kem  lyer qerpikët

me  mjaltë.

Ndërkohë  më  qerthullon

një  e  padurueshme  etje,

një  etje e pafund...

Izolimi  po  më  shkund...



Mes  arëzash  e  grenzash…

Të jetosh.



7.  ÇAST   I  VESUAR



Një  bashkë  reje

u  zvarr  teposhtë.

Qetë-qetë kapërceu  kangjellat.

M’u  avit,  tek  po  rrija.

Si  më  lëmoi  faqet,

më  njomi  paksa  syrin.



E  ngarkuar  ishte reja

Dhe...nuk dola dot në rrugë.

U largua ajo

drejt  visesh  të  tjera.


8. DIKUSH MË PRET


Meqë  nuk  shkoj  dot  në  lumë,

meqë së largu i  kundroj  pyjet,

në  qerthull  ëndrrash  zhytem...

E  më  mblidhen:

najadat,    1)

driadat.     2)



Ndërkaq  një  Kometë  e  stërmadhe

me  bishtin  e  zjarrtë

tek  qelqi  i  dritares më  troket

e  me  zë  yjor

diç  më  flet…



1) Nimfat  e  pyjeve

2) Nimfat  e  ujrave



9. MUZGJET



Mundet  po  ecim

në  shtigje

muzgjesh

të  plagosura.

Të  mos  habitemi,

pse  na  përzhiten

qepallat  e  pluhurosura.

Habitshëm

s’ka  pse  t’i  hapim  krahët

anë  më  anë.

Muzgjet  e tanishëm

Peshkaqenë  janë...

Na  brejnë kockat,

Shpirtin.



10. SA   TURP!



Nuk e  mbyll portën  nga  brenda.

S’i  dihet, ç’ngjet...
Mundet  të  harrojë  punën e  vet

z e m r a,

kur s’e pret...



Sa  turp, të  të  shkallmojnë  dritare  e  portë!

E  trupin

të  ta  gjejnë të  ftohtë!...





11. SIRENAT



Çdo   njëzetekatërorsh

“Telegrame” më  vijnë

prej  “Botës  Tjetër”...

Kërkohet  me  ngulm,

Të  bëhem   “pjesëtar”  i  Saj...

e  zemra  s’më  ndien  të  qetë.

E  shpirti...

herë  më  bën  të  qesh,

herë  më  bën  të  qaj.



12. ÇAPITEM



Çantë e bastun në njërën dorë i mbaj.

Shpirtin e ndezur – brenda vetes.

Eci kërmillthi… shkel mbi trotuar.

Eci përmbi ngjarje

drejt jetës,

drejt vdekjes.

Çapitem.

Ç…a…p…i…t…e…m…



 

"GJAKON KOSOVA"DEMIR KRASNIQI

DEMIR KRASNIQI

"GJAKON KOSOVA"

 GJILAN,1998


               KËNGË DHIMBJESH DHE KRENARIE


Vitet kur po shkruhej kjo përmbledhje e këngëve nuk ishin kohë këngësh,
ishin vite sfidash e tmerresh,dhëmbjesh e ofshamash,të dalura nga zemrat e një
populli,i cili ishte nisur rrugës së qëndresës,kushtrimit,për të i thënë vdekjes:
Ja ku jam për lirinë"Këtu më ke,sot dhe kur të duhem".Nuk është thën që moti rastësisht:"
Vaji i burrit është kënga":Atë kohë autori i këtij libri"GJAKON KOSOVA",Demir Krasniqi,ishte i ngarkuar
me këto dhëmbje kohe,kohë kur pushtuesi i egër barbar,para syve të botës së quajtur demokratike,po i rrëmbente
popullit liridashës shqiptar gjithçka nga liria,edhe pse në këto katrahura e sfidime,populli liridashës nuk po lëkundej
nga qëndresa,por secili prej tij mundohej të vënte nga një gurë në themelet e kështjellës,qëndreses,
arsimit,duke hapur shtigje të reja nën breshëri plumbash,për të i dalur zot Kosovës martire,duke
mbrojtur me gjak  të gjitha vlerat që e karakterizojnë shqiptarin si popull liridashës.
Ishte kohë kur pragjet shqiptare po mbroheshin me gjak,ku gjaku po rridhte rrëke,në njerën anë
nga trimat e lirisë që po mbronin me armë trojet e tyre duke luftuar pushtuesin barbar,
dhe në anën tjetër nga veprimet e ndyra tinëzare të armikut qyqar,i cili në pamundësi të matej në beteja me trimat,
masakronte njerëz të pambrojtur,fëmijë,gra dhe pleq,masakra këto të papara ndonjëherë në historinë e njerëzimit.
Pra ishte kohë kur  Kosova lahej në gjak,andaj autori  Krasniqi me të
drejtë e titulloi librin"GJAKON KOSOVA".Përmbledhja me rrapsodi"GJAKON KOSOVA"e Demir Krasniqit
padyshim është një vulë e kohës,një kronikë dhëmbjesh,për ngjarëjet që rënduan mbi kurrizin
e popullit tonë,të cilin padrejtësisht pushtuesi e kishte nëpërkëmbur,
dhe tani ky popull liridashës po detyrohej që me gjak të mbroi pragun,shtëpinë,familjet dhe tokat shqiptare.
Këto përmbledhje këngësh janë këngë të dhembjes dhe krenarisë:Ja përse:
Këngë të dhembjes nga se autori në shpirtin e tij ndjeu thell dhembjen mbi torturat,masakrimet,djegëjet dhe përndjekëjet
që po ua bënte armiku popullit  të tij,dhe me dhembje proteston mes këngëve të shkruara,na jep
vargje që i ofrohen një poezie plot me vlera artistike,e cila  do të
mishërohet me ndjenjën dhe përjetimin,e cila do të mbetet një histori
e kapshme që do u përcillet brezave,qoftë dëgjuesit si këngë,qoftë lexuesit si vepër e begatëshme.
Këngë krenarie nga se theksi i veqantë i këngës gjëthnjë bie mbi qëndresën dhe optimizmin
e një populli,i cili i rënë nën veprimet çnjerëzore të pushtuesit,nuk po lëkundej asnjë çast
nga mbrojtëja e pragut,por flijonin me vendosmëri për liri,dhe kjo vendosmëri tregonte se
fitorja  bie në anën e tyre.Ishte kohë kur bota demokratike ende po
qëndronte e luhatur ndaj Kosovës,kohë kur para syve të kësaj bote,pushtuesi i egër serb
po ushtronte kasaphanë mbi shqiptarët,andaj  Demiri po protestonte me vargje kundër këtyre luhatëjeve,duke i ftuar
botën demokratike për një vënje drejtësie,ku shprehet:

                  "Unë jam biri i Nënë Terezës
                   Bijë shqiptare,nënë e botës,
                   unë me motra e vëllezër
                   Jam familje e  Evropës"


Rrapsoditë e përmbledhëjes "GJAKON KOSOVA",e autorit  Demir Krasniqi,
janë dhe do të mbesin dëshmi para botës,para brezave tanë,për mizoritë që janë ushtruar mbi popullin tonë,të mbështjella
me tmerret më tragjike në histori.
Nota e tij e protestës mbi veprimet çnjerëzore që ushtroi armiku mbi njerëz të pambrojtur,përmblidhet kështu:


                   "Presin fëmijë,ata famëkeq
                    Pleq e plaka 90 vjeç

                    Therrin në bark shtatëzëna t´mbeta
                     Nxjerrin fëmiun me bajoneta"!

Autorit iu është dashur të fur rrapsodi të gjata,sepse vetëm si të tilla autorit i jepnin mundësinë që në formë kronolo-
gjike të paraqes ngjarëjet tragjike të vitit 1998.,të shkaktuara nga një ushtri armike,që të
vetmin art kishte ushtrimin e krimit mbi një popull liridashës.
Përmbledhja"GJAKON KOSOVA" përbanë njëzet rrapsodi,mbi të cilat apostrofa është figurë
e pranishme,figurë e cila i bënë të fuqishme kushtrimin dhe ndjenjën e një populli,e cila e gërshetuar me gradacionin
rritë ndjesinë dhe e bënë vargun,strofën,poezinë të ndjeshme,të kapur,të dashur,dhe melodinë
që i ka dhënë autori mishërohet gjithësesi me ndjenjen e lexuesit dhe dëgjuesit.
Demir Krasniqi edhe si  krijues,kompozues,këngëtar me mjeshtri përdor figurat si:epitetin,krahasimin,simbolin,metaforen
ku me mjeshtri,ndjenjë dhe dhembshuri,mburrëje dhe krenari,e bënë këtë
përmbledhëje të fuqishme e të mirëfilltë letrare,me elemente të begatshme jo vetëm për të e lexuar,por edhe për të e kompozuar
dhe kënduar.Si e tillë përmbledhëja"GJAKON KOSOVA",merr vulën e një përmbledhjeje të mirëfilltë
e cila do u qëndroj të gjitha kohërave.Lexuesi i vemendshëm dhe dëgjuesi i mirëfilltë i kësaj
muzike të traditës historike,do të kenë në dorë një libër të fuqishëm,si
dhe një reportuar këngësh të dhimbjes dhe krenarisë,që është përplot mbushur begati e ndjenja
krenarie dhe dhembshurie,por i përmbyllur me plot vlera.Përmbledhja me
rrapsodi"GJAKON KOSOVA" ishte dhe do te mbetet vulë e kohës,një kronikë
dhembjesh për gjithë ngjarëjet që rënduan mbi kurrizin e popullit tonë,
por edhe e veshur me krenari qendrese të popullit të palëkundur që mbi
të gjitha synonte lirinë.
 Tani lexuesi apo dëgjuesi nuk di cilën rrapsodi ta vë në vendin e parë:
-Unë jam biri  i nënë Terezës
-Masakra në Drenicë
-Ose vdekje,ose liri
-Gjaku tu bëftë dritë
-Rroftë Ushtria Çlirimtare...... nga se në të gjitha gjenë kronikë dhembjesh,por edhe krenarie.


                         Jehuan këngët shqipëtare

                         Rroftë Ushtria Çlirimtare
                         Na i zgjidhë prangat e robërisë
                         Na i sjell  rrezet e lirisë.

Po,Demiri nuk lë pa i vuar në thumb edhe tradhëtarët e kombit,të cilët atë botë bashkëpunonin
me pushtuesin.


                           
                          
                       O ky tradhëtari kudo qoftë
                       
                       Shumë kollaj është për ta njoftë
                       Mendje prishur-ftyra t´mjera,
                       Pleh i kalbur-ju vjen era

                        
                        O,për komb t´vet-njeh kombe tjera!

Demir  Krasniqi ka botuar 16 libra me këngë,por kohën kur botoi"GJAKON
KOSOVA",në Kosovë po lundronte gjak,atë botë ky ishte libri i tretë
i Demir Krasniqit,por lexuesi që e lexon në tërësi do të bindet se kemi të bëjmë me një libër të historisë të vuajtur
kombëtare,plot vlera që do ju shërbejnë brezave.

Demir Krasniqi Bill Kllintonin.

Demir Krasniqi Mallkoj kurbetin, mallkoj këtë jetë nga http://www.rapsod...

salim arifi - du du me jetu

Donnerstag, 5. August 2010

Poezi nga Naim KELMENDI ESENCA

Poezi nga Naim KELMENDI



ESENCA

Në esencën e gjërave

kërkoje veten

në margjinat e jetës

nuk jetohet ashtu vetëm

të kanë zbuar

deri në moskuptim

pastaj t’i bëjnë

të nëntëdhjetenëntat

prapa shpine e përanash

tash të duhet vetëm esenca

e asaj që është gjakuar

nga paraardhësi ynë

në një kuptim të jemi Një

me degët rreth një trungu

jo ti fryesh më një fyelli shurdhan

nëpër botë fillivetëm pa identitet

kthehu te esenca dhe kërko kuptimin

në lëkurën tënde të rrjepur

në gjeografinë e kombit

sepse mashtrimit i del vonë tymi

po një mik yti tash është sa njëqind

të dikujt tjetër,

aty ku duhet të jesh ti ende s’je

e mos më kallëxo përralla pa kripë

kur e lëqit vëllain tënd

pse sheh me sytë e Argusit

pastaj si mor si kënaqesh

me vetveten në kaq kuptim

po a ta kanë copëtuar gjeografinë etnike

shekujve dhe a s’po të dhemb kjo

kur në esencë nuk je ai që je


DUKE QENË VETVETJA

Duke qenë vetvetja jam mërguar

nga esenca e gjërave të dashura

jam mbyllur si eremit në jetën e pajetë

kam thirrur në njeri dhe s’më ka dëgjuar kush

askushët janë shtirur se kinse s’kanë dëgjuar

se kinse s’kanë parë asgjë përtej hundëve

duke qenë vetvetja kam rënë në dashuri

me të vërtetën e ditur e të hidhur pelin

ia kam vënë kokës fjalën në pritë

vetëm për t’ua thënë në sy t’palarat

vetëm për t’ua numëruar poshtërsitë

dhe, duke qenë vetvetja përjetësisht

gjak më kanë pikuar mendimi e fjala

dhe s’kam luajtur kurrë nga e thëna

veç plagët ulërinin idhshëm shpirtërisht



UNË ME KOHËN FLAS VET


Dikund në një sfond i vetmuar po vdiste

zëri i një fëmije-engjëll

për shkak të hipokrizisë së të mëdhenjve

vetëm për shkak të vdekjes

së ndërgjegjës në njeri

dhe për shkak të mosleximit

të librave filozofik mbi moralin

librat nuk shiten si dikur

në treg shkojnë flakë laviret

marihuana pederët dhe gratë mashtruese

a po frikësohesh nga e ardhmja e pakrijuar

e pyeta dikend atje në grumbull

para shitores ushqimore me çmime të lira

jo assesi, sepse jemi mësuar tashmë

me gjakderdhjen me terrorin me krizat me luftën

po fatin tim si ma ruajnë kaq shumë

këta, armiqtë që kurrë nuk flenë -

këtë herë heshtjen s’do ta lë të heshtë

unë me kohën flas vet për gjërat në mungesë

për tregun e fjalëve që shiten shtrenjtë

në emër të çështjes kombëtare

për shpirtin e lënë rrugëve të botës

përtej shtatë detëve,për biografinë

në pasqyrën e thyer në letrat e dashurisë

të vëllait Serembe, atij fatkeqit dashnor

ai sërish mendon të kthehet në vendin e krimit

qyqet do i vras mbi qiparis nëse më vajtojnë

këngë qyqesh, s’dua më këngë vajtimi

mbi një mendim më pret ky fati im, i miri

sepse e di pse jam dhe e di kush jam

andaj me kohën flas vet unë i-liri




MEDITIM

Keni masakruar shekujve

me gulfim gjaku me mizori

por, a e keni menduar një

se veç një farë shqiptari

t’mbetet dikund, ai do t’mbijë

zoti s’ka thënë se do zhduket

ashtu si mendon armiku i tij…

Prishtinë, dhjetor 2009



ÇAST VETMITAR

A thua

a do të kishte kuptim

kjo Mulhouse

pa një shqiptar

si unë,

edhe këtu flitet shqip

dhe pëlcet shqip mendimi

heshtja e vret heshtjen me përmallim

po ku u fshehët biografi

e gjurmëve, dilni

biografi e rrugëve të fatit tim

Mulhouse, korrik 2009


KUTIA E MENDJES

E di se jam

atje

këtu

gjithkund

ngapak

dhe ndoshta askund

e di që jam

ai që jam

në ecje

të pandalshme

për t’i kapur fijet e këputura

dikund ka ndodhur

pakuptimësia

dhe ka ardhur rënia

tash jam aty ku jam

sërish te kërkimi

në vetveten e humbur

caqeve të pakuptimësisë

në aureolë të jetës

më pret lavdia

atje në breg të fjalës

në breg të shkrimit

një horizont i bardhë

hapësirave të pajetuara



Shtutgart, 8 korrik 2009


NDJENJË

Unë ty të kërkova

apo ti mua më gjete

fati im i fshehur

kemi kaluar

rrugë të gjatë

e të përvuajtur

sërish u takuam bashkë

e u pamë me hënë të mirë

me hënën pesëmbëdhjetëshe

tash po ecim

me veten tonë secili

me nga një kryq mbi shpinë-



ATY KU S’ISHIM

Secili jeton të veten

pjesën e vet secili

e merr nga dega e tij

dhe ecjen dhe biografinë

e vuajtjes

prandaj uroj të kenë vreshtat rrush

e të bëjnë kumbullat kumbulla

plot degën fiku

dhe plot këngën plot dhembjen

koha e vargut

le të na e duan

së paku gjurmën

atë që bëmë njeherë

për të mirën e tjetrit

e vetëdijën e gjërave

dhe s’prish punë jetuam

sipas qëllimit të parë e të mirë

apo s’jetuam ashtu si e pamë ëndrrën

për ideale të larta, pse na e morën dardhën

në degën që s’arritem as ta prekim,

sepse ishte në pyetje atdheu,

i mi që më kërciste nervat

nëpër të vërtetën e thënë

i tyre që po ia shtrydhnin

tamblin e nënës,po ia hanin

deri në palcë kuptimin e tyre

sikur rendin etshëm zulutë

sepse pjesën e vet secili e merr

nga dega e tij,dhe shkon

i fryen ashtit dhe vetmisë

NJË KOMB KEMI QUHET SHQIPËRI

LORI XHAFERI
NJË KOMB KEMI QUHET SHQIPËRI

Janë mbledhur gjith’ patriotët
po qajn’ hallet e kuvendojn'
jan’ mblidhur Gjergj Kastriotët
trojet e kombit prap t’i bashkojn’


Sot s’na ndal dot as Europa
trojet dardane jan’ shqiptari,
nuk rrim’ të ndar’ më copa copa
Europ’ e vjetër s’ke c’bën tani.


Se një gjak n’a rrjedh n’ deje
një flamur ne kemi kuq e zi,
të gjith’ ne jemi një bes’ e feje
një komb kemi quhet SHQIPËRI.


Për një Shqipëri të madhe !

Mittwoch, 4. August 2010

LIRIKË ME PËRDHUNË-HAXHI MUHAXHERI

Haxhi MUHAXHERI


LIRIKË ME PËRDHUNË

Të kujtohet ndajnata
kur në kryqëzim sysh
lexoja biografinë tënde
dhe fjalë e ndryrë në gojë
qëkurthi e ruajtur vetë për ty
që edhe sot mendoj
se kurrë nuk ta thashë vetë
po zëri i brëndisë
ai zë që dëgjohet
vetëm në ligjerim zemrash

Të kujtohen fjalët tua të brishta
dhe bisedat e amullta
kur me plot mund
pushtoja foltoren e bindjes
dhe fillonte kënga e psherëtimave
kënga që aq shumë ia pate frikën
po edhe dashur e ke aq sa unë
dhe pas të gjithave më pate thënë
se tash ke gjetur
princin mbi kalë të bardhë
yllin e dashurisë

E unë tretësha në mendime
sa herë dëgjoja radion
të fliste për atdheun
për dhunën
që u bëhej vëllezërve të mi
dhe i mllefosur të pata pyetur
si të mendoja për yllkën e dashurisë
kur populli vuan për dritën e lirisë
të drejtën e harmonisë kozmike

Mars, 1991


LETËRKËMBIM

Mora letrën tënde shkruar me fjalë malli
fjalë zemre për mua yllin e dashurisë sate
dhe si i krisur zura të bisedoja
me fotografinë tënde vendosur mbi tavolinë
dhe mallkoja ditët që pa ty më gdhijnë

Mike
Të ne punët prapë nuk venë mirë
dorë e hekurt
pareshtur mbi kokat tona rëndon lëndon
ushtaret kthehen në arkivole përsëri
e ne presim Çmimin Nobel
për mendjen e durimit

Me vite prita të mësoja
e ende nuk e di
durimi është pjellë e vdekjës
a vdekja pjellë e tij

E di moj
do të thuash durimi ka kufij
po polemi di më mirë se ne të dy
a duhet flijuar a pritur për lirinë

Do më pyesje për ditën e gëzimit
e vështirë është pritja për ty
të bëj benë
nuk do të vonoj shumë
vadja e dasmës së madhe

Gusht, 1991

UN’ DI T’A ZHDUK TË KEQEN T’ SJELL T’Ë MIRËN

Lori Xhaferi LORI XHAFERI
UN’ DI T’A ZHDUK TË KEQEN T’ SJELL T’Ë MIRËN

Un’ di si t’a vras dhimbjen,por edhe vetmin’
lotin e trishtimin që shpesh her’ më mbytin
...nuk përdor arm’ tjetër, veç gëzimit,dashurin
veç me një buzëqeshje un’ i zë për fytin.

Un’ di si t’a vras urrejtjen pa kërkuar mëshir’
kur bota egërsisht mua m’ë kthehet kundër,
të shëmtuarën e keqe e kthej t’ bukur, t’ mir’
duke dhuruar dashuri, pa dhën’ asnjë urdhër.


Un’ di t’a vras dhe vdekjen mos bëni çudi
kur fshehur ajo struket tek t’ miat mendime,
lexoj poemën për jetën ashtu si unë di
hidhëruar vdekja vdes, largohet nga bota ime.


Di t’a zhduk hakmarrjen, mekatin duke falur
kur jeta më rrëzon di si t’ngrihem pa u ndalur
di ta vras dhe mallin n’ largësi duke u çmallure
liga s’më rri dot pran’ se frikën i’a kam kallur


Di t’a sjell pranverën e luleve edhe pa qënë prill
un’ di t’a vras dhe luftën, pa shpallur një të till’
lëshoj pëllumbat e paqes t’ fluturojn’ n’ kaltërsi,
di t’ë zhduk të keqen duke mbjell’ kudo mirësi.

Shiko më shumë
Fotot e So