Dienstag, 31. August 2010
Samstag, 28. August 2010
Mittwoch, 25. August 2010
Dienstag, 24. August 2010
Montag, 23. August 2010
Samstag, 21. August 2010
Freitag, 20. August 2010
EPIKË ME LAHUTË-MAKFIRE CANOLLI
Nga toka kënga doli,
e u bë melodia e jetës sime.
në çdo fjalë nga një trim,
zë e flakë e kushtrim.
Liri, Pavarësi, Shqipëri,
teli këndoi:
Le të dalë të prekë Kosovën kush,
bijtë e shqipes bëhen prush.
Veç një pëllëmbë kush na e prek tokën,
ne e kallim gjithë Evropën,
se nuk është kjo tokë pa zot.
Merrni vesh përjetë e mot!
Trimat tanë nga Drenica,
nga Tirana e Kamenica,
Peja, Gjakova e Karadaku,
Podujeva e tërë Gollaku.
Trima të mëdhenj si shqipe mali,
Skerdilajd Llagami e Tahir Sinani...
Dhe epika u shtri si urë,
të vazhojë kënga me flamurë.
e u bë melodia e jetës sime.
në çdo fjalë nga një trim,
zë e flakë e kushtrim.
Liri, Pavarësi, Shqipëri,
teli këndoi:
Le të dalë të prekë Kosovën kush,
bijtë e shqipes bëhen prush.
Veç një pëllëmbë kush na e prek tokën,
ne e kallim gjithë Evropën,
se nuk është kjo tokë pa zot.
Merrni vesh përjetë e mot!
Trimat tanë nga Drenica,
nga Tirana e Kamenica,
Peja, Gjakova e Karadaku,
Podujeva e tërë Gollaku.
Trima të mëdhenj si shqipe mali,
Skerdilajd Llagami e Tahir Sinani...
Dhe epika u shtri si urë,
të vazhojë kënga me flamurë.
Valdete Berisha lindi më 2 nëntor të vitit 1968 në Mitrovicë. Shkollën fillore dhe shkollën e mesme i mbaroi në vendlindje, pra në Mitrovicë. Por, si dhe shumë kosovarë të tjerë në moshën e re u detyrua të shkojë në mërgim. Valdete Berisha Që nga rinia e hershme merret me shkrimin e poezive. Përveç poezisë, Valdetja merret edhe me pikturë dhe ka arritur suksese të lakmueshme. Ajo deri tash ka marrë pjesë në disa ekspozita kolektive dhe individuale, në qytete te ndryshme, si në: La Loviere, Manage, Anderlues, etj. Ajo pret që ta hapë një ekspozitë të saj edhe në Kosovë, e sidomos në vendlindje, në Mitrovicë. Autorja jeton dhe vepron në Belgjikë, por është shumë e lidhur emocionalisht me Kosovën të cilën e viziton shpesh. Ka botuar veprën me poezi "Mos e zgjo dhimbjen". CIKËL POETIK NGA VALDETE BERISHA LARG TEJE Larg teje ëndërrova Për trenat që shkojnë Duke bartur trupa të rinj Që treten nëpër qytetet e huaja Në orët e ëndrrave Që shpërthejnë rrugëve Theva neonin tënd Ty që të dua më shumë se veten Të pashë të zvogëluar në atë vend Duke pritur kalimtarë që pyesin për orën Kjo është ajo jetë e jona Që na flakëron Për t'u shuar diku në dekor dimri Kohë buzëqeshjesh Kohë vuajtjesh bashkë ILUZION Një siluetë u ndal poshtë shtëpisë sime Ndoshta je ti apo hija jote Ndoshta iluzion i hapave tu Është vetëm një taksi që pret dikë KЁTU Qetësia e qytetit më pëshpërit si zakonisht Era rrëshqet nëpër dritat e natës Në kërkimin e një shikimi që ka dallim Kjo natë me këtë qetësi misterioze Pasqyron sytë e fiksuar Në një imazh të saktë të dëshirës Një fytyrë u përngjan Fjalëve dhe parfumeve Që ndihen në këtë qytezë Ku njoh disa rrugë këtu Dhe një liqe... ÇKA DIMЁ Dimë të ledhatojmë një lëkurë Të puthim një gojë Ne dimë t'iu themi Tung! Mirë! Ju si jeni? Njerëzve që mezi i njohim Ne kemi frikë të jetojmë Dhe vdekjes ia kemi frikën Shpesh na ndodhë Që të mos dimë çka duam Nuk kemi kurrfarë kënaqësie TЁ PRITA Të prita gjatë Të kthehesh Me ditë me javë me muaj Ndoshta më shumë Derisa e kuptova Se nuk më do më Dhe as që do të më kthehesh Ndonjëherë... BESOJA Qetësia është tradhti E mbështjellë me dhimbje Gjëja e fundit që vdes është shpresa Ti do të jesh gjithmonë në mua Në ëndrrat e mia. Besoja në dashuri të përjetshme I besoja qiellit Me vite ndryshuan ëndrrat Ylberit iu zbehën ngjyrat Një jetë nuk më mjafton Të të harroj PSE Hidhërohem Pse të desha Pse të dua Pse do të të dua Përgjithmonë Hidhërohem Pse i pata Sytë e mbyllur Kur të pashë NЁ SYTЁ E MI Hyre në jetën time I tejdukshëm Në zemër asgjë Nuk më gëzon Ato ditë nuk do t'i ndërroja As me margaritarët e botës Asgjë nuk shkëlqen Më shumë në sytë e mi Larg teje Plot dhimbje DUHET Duhet të jetoj që të ekzistoj Duhet të këndoj që të mos qaj Duhet të buzëqesh që të mos vuaj Duhet të dashuroj që të mos harroj Megjithatë jeta vazhdon Edhe pa Ty TI Edhe njëherë Le buzët e tua Të rrëshqasin në të miat Edhe njëherë Dua të ndjej prekjet e tua Edhe pse më bëjnë Që trupi të më rrëqethet Dua të mos zgjohem kurrë Nga kjo mrekulli E fshehtë shpirtrash NJЁ ЁNDЁRR ME TY Aurora e një udhëtimi Numëronte njëmijë e një net Valë nëpër mjegulla Duke kërkuar kohën që ikë Qenie të larg t
Valdete Berisha lindi më 2 nëntor të vitit 1968 në Mitrovicë. Shkollën fillore dhe shkollën e mesme i mbaroi në vendlindje, pra në Mitrovicë. Por, si dhe shumë kosovarë të tjerë në moshën e re u detyrua të shkojë në mërgim.
Valdete Berisha
Ka botuar veprën me poezi "Mos e zgjo dhimbjen".
CIKËL POETIK NGA VALDETE BERISHA
LARG TEJE
Larg teje ëndërrova
Për trenat që shkojnë
Duke bartur trupa të rinj
Që treten nëpër qytetet e huaja
Në orët e ëndrrave
Që shpërthejnë rrugëve
Theva neonin tënd
Ty që të dua më shumë se veten
Të pashë të zvogëluar në atë vend
Duke pritur kalimtarë që pyesin për orën
Kjo është ajo jetë e jona
Që na flakëron
Për t'u shuar diku në dekor dimri
Kohë buzëqeshjesh
Kohë vuajtjesh bashkë
ILUZION
Një siluetë u ndal poshtë shtëpisë sime
Ndoshta je ti apo hija jote
Ndoshta iluzion i hapave tu
Është vetëm një taksi që pret dikë
KЁTU
Qetësia e qytetit më pëshpërit si zakonisht
Era rrëshqet nëpër dritat e natës
Në kërkimin e një shikimi që ka dallim
Kjo natë me këtë qetësi misterioze
Pasqyron sytë e fiksuar
Në një imazh të saktë të dëshirës
Një fytyrë u përngjan
Fjalëve dhe parfumeve
Që ndihen në këtë qytezë
Ku njoh disa rrugë këtu
Dhe një liqe...
ÇKA DIMЁ
Dimë të ledhatojmë një lëkurë
Të puthim një gojë
Ne dimë t'iu themi
Tung! Mirë! Ju si jeni?
Njerëzve që mezi i njohim
Ne kemi frikë të jetojmë
Dhe vdekjes ia kemi frikën
Shpesh na ndodhë
Që të mos dimë çka duam
Nuk kemi kurrfarë kënaqësie
TЁ PRITA
Të prita gjatë
Të kthehesh
Me ditë me javë me muaj
Ndoshta më shumë
Derisa e kuptova
Se nuk më do më
Dhe as që do të më kthehesh
Ndonjëherë...
BESOJA
Qetësia është tradhti
E mbështjellë me dhimbje
Gjëja e fundit që vdes është shpresa
Ti do të jesh gjithmonë në mua
Në ëndrrat e mia.
Besoja në dashuri të përjetshme
I besoja qiellit
Me vite ndryshuan ëndrrat
Ylberit iu zbehën ngjyrat
Një jetë nuk më mjafton
Të të harroj
PSE
Hidhërohem
Pse të desha
Pse të dua
Pse do të të dua
Përgjithmonë
Hidhërohem
Pse i pata
Sytë e mbyllur
Kur të pashë
NЁ SYTЁ E MI
Hyre në jetën time
I tejdukshëm
Në zemër asgjë
Nuk më gëzon
Ato ditë nuk do t'i ndërroja
As me margaritarët e botës
Asgjë nuk shkëlqen
Më shumë në sytë e mi
Larg teje
Plot dhimbje
DUHET
Duhet të jetoj që të ekzistoj
Duhet të këndoj që të mos qaj
Duhet të buzëqesh që të mos vuaj
Duhet të dashuroj që të mos harroj
Megjithatë jeta vazhdon
Edhe pa Ty
TI
Edhe njëherë
Le buzët e tua
Të rrëshqasin në të miat
Edhe njëherë
Dua të ndjej prekjet e tua
Edhe pse më bëjnë
Që trupi të më rrëqethet
Dua të mos zgjohem kurrë
Nga kjo mrekulli
E fshehtë shpirtrash
NJЁ ЁNDЁRR ME TY
Aurora e një udhëtimi
Numëronte njëmijë e një net
Valë nëpër mjegulla
Duke kërkuar kohën që ikë
Qenie të larguara
Të mashtruara me yjet
Të bashkuara me dritën e hënës
Të përkundura në zemrën time
Të pushuara në kujtimet që flenë
E përjetoj dashurinë tonë
Të përqafoj
Një ëndërr me ty
Më lehtëson jetën
Ende të dua
DASHURI E HUMBUR
Mbrëmja bie
Me peshën e saj
Mbi liqe
Shoh zjarr
Afrohem
Sytë më shkëlqejnë
Qaj vajtoj
Për një dashuri të humbur
Ndoshta jam në ëndërr
Ëndrrat janë të paqarta
Edhe shumë të zeza janë
Fundja e fundit do t'i ngjyrosë
Do të përziej ngjyrat e tyre
Botën nuk e kam larg
I shoh dritat
Edhe toka mund të bëjë zhurmën që do
Dikush do të më ndiej
Ndoshta kërkoj tepër
Do të ndaj ngrohtësinë e shpirtit
Në qoftë se bota ndryshon...
SHI NË ZEMRËN TIME
Jashtë bie shi
Si në zemrën time
Ato pika që bien në tokë
Lot vuajtjesh
E lot qetësie janë
Rikujtoj shikimin tënd
Zemrën tënde
Duart tua
Zërin tënd
Që aq shumë i dua
Jashtë bie shi
Si në zemrën time
Që thotë pa u hamendur
Oh sa të dua
Frikohem nga amshimi
Frikohem nga fjalët e mia
Nga të gjitha frikohem
Ti nuk je me mua
Por dashuria që kam për ty
Më mban në jetë
Derisa të shkoj larg nga këtu
Ndoshta sot, nesër, më vonë
Do të vij të të shoh TY
Dhe shiun që nuk ndalet
Donnerstag, 19. August 2010
Samstag, 7. August 2010
CIKËL POETIK NGA JORGO TELO
(Cikel poetik nga Jorgo S. TELO)
1. HUTESË
Dikur...
I zgjata duart;
dritën vezullore
të syve të tu
ta rrëmbeja...
Mbeta i hutuar,
i hutuar në rrugën drejt dritës.
2. PAS NJË DIMRI
Pas një dimri-natë
sikur po çapitet sërish behari.
E shoh tek gjethëzat e porsaçela,
tek lulet e strukura nëpër ferra.
E dëgjoj tek kënga e bilbilave
majë gështënjës;
tek kënga ngazëlluese
e mëllënjës.
E prek tek bari i njomë,
që po harbohet...
E shijoj tek radhiqet,
teksa lezetojnë tryezën.
E ndiej tek lehtësimi i teshave në trup...
E mirëshoh se si majëmalet
Po heqin borën paqësisht
gjithaq…me ngut...
3. SË PAKU
Nëpërkëmbem
nëpër copëza gjumi
Endrra të copëzuara
gjumin ma shkundin...
O koprac ëndrrash,
Pse s’ma sjell të plotë
ëndrrën time?
Sidomos ëndrrat e bukura;
ato më të bukurat
m’i vonon,
m’i humbet.
M’i shkwrrmoq ato
kur e ndiej veten
duke vrapuar...
Edhe ëndrrën e ëmbël,
kur e shoh veten dhëndër...
Apo ëndrrën hirëplotë,
kur unë ndihem i fortë
si moskush.
Së paku...
përgjatë ecjes
për në amëshim
Si kujtim të ruaj ëndrrat...
4. ME KËSI MENDIMESH
Vdekja!
Trupin përpiqet
të ma marrë
tinëzisht...
Përpiqet të arrijë
të më marrë krejt...
Vetëmbrohem.
Vdekja nga marazi
një ditë do “vdesë” vet...
Me kësi mendimesh
duroj gjithçka...
Brenda mendimeve
Avujt e jetës lëvizin.
Pjesë të trupit po më lënë.
Nuk dorëzohem...
Vdekja
s’më përtypka njëherësh dot.
Më sfilit pjesë-pjesë...
Me kësi mendimesh i bërtas shpresës:
“Mos më harro!”
5. TË JETOSH
Të jetosh;
a s’do të thotë,
të mëtosh për dëshira?…
Të jetosh;
a s’do të thotë:
të duash ajrin,
të duash qiellin,
të duash mbitokën
dhe detet e kaltër?
Të jetosh;
a s’do të thotë,
të sfidosh
errësirën,
ligjet gjysmake,
kopracinë shtetërore?...
Të jetosh;
por, ama,
pa u përgojuar për keq...
Të jetosh;
por,ama,
pa hedhur valle me dreqër!...
5. S’MUND!...
Arëza, grenza rrotull më vijnë
Përsysh më vërdallosen
sikur t’i kem lyer qerpikët
me mjaltë.
Ndërkohë më qerthullon
një e padurueshme etje,
një etje e pafund...
Izolimi po më shkund...
Mes arëzash e grenzash…
Të jetosh.
7. ÇAST I VESUAR
Një bashkë reje
u zvarr teposhtë.
Qetë-qetë kapërceu kangjellat.
M’u avit, tek po rrija.
Si më lëmoi faqet,
më njomi paksa syrin.
E ngarkuar ishte reja
Dhe...nuk dola dot në rrugë.
U largua ajo
drejt visesh të tjera.
8. DIKUSH MË PRET
Meqë nuk shkoj dot në lumë,
meqë së largu i kundroj pyjet,
në qerthull ëndrrash zhytem...
E më mblidhen:
najadat, 1)
driadat. 2)
Ndërkaq një Kometë e stërmadhe
me bishtin e zjarrtë
tek qelqi i dritares më troket
e me zë yjor
diç më flet…
1) Nimfat e pyjeve
2) Nimfat e ujrave
9. MUZGJET
Mundet po ecim
në shtigje
muzgjesh
të plagosura.
Të mos habitemi,
pse na përzhiten
qepallat e pluhurosura.
Habitshëm
s’ka pse t’i hapim krahët
anë më anë.
Muzgjet e tanishëm
Peshkaqenë janë...
Na brejnë kockat,
Shpirtin.
10. SA TURP!
Nuk e mbyll portën nga brenda.
S’i dihet, ç’ngjet...
Mundet të harrojë punën e vet
z e m r a,
kur s’e pret...
Sa turp, të të shkallmojnë dritare e portë!
E trupin
të ta gjejnë të ftohtë!...
11. SIRENAT
Çdo njëzetekatërorsh
“Telegrame” më vijnë
prej “Botës Tjetër”...
Kërkohet me ngulm,
Të bëhem “pjesëtar” i Saj...
e zemra s’më ndien të qetë.
E shpirti...
herë më bën të qesh,
herë më bën të qaj.
12. ÇAPITEM
Çantë e bastun në njërën dorë i mbaj.
Shpirtin e ndezur – brenda vetes.
Eci kërmillthi… shkel mbi trotuar.
Eci përmbi ngjarje
drejt jetës,
drejt vdekjes.
Çapitem.
Ç…a…p…i…t…e…m…
"GJAKON KOSOVA"DEMIR KRASNIQI
"GJAKON KOSOVA"
GJILAN,1998
KËNGË DHIMBJESH DHE KRENARIE
Vitet kur po shkruhej kjo përmbledhje e këngëve nuk ishin kohë këngësh,
ishin vite sfidash e tmerresh,dhëmbjesh e ofshamash,të dalura nga zemrat e një
populli,i cili ishte nisur rrugës së qëndresës,kushtrimit,për të i thënë vdekjes:
Ja ku jam për lirinë"Këtu më ke,sot dhe kur të duhem".Nuk është thën që moti rastësisht:"
Vaji i burrit është kënga":Atë kohë autori i këtij libri"GJAKON KOSOVA",Demir Krasniqi,ishte i ngarkuar
me këto dhëmbje kohe,kohë kur pushtuesi i egër barbar,para syve të botës së quajtur demokratike,po i rrëmbente
popullit liridashës shqiptar gjithçka nga liria,edhe pse në këto katrahura e sfidime,populli liridashës nuk po lëkundej
nga qëndresa,por secili prej tij mundohej të vënte nga një gurë në themelet e kështjellës,qëndreses,
arsimit,duke hapur shtigje të reja nën breshëri plumbash,për të i dalur zot Kosovës martire,duke
mbrojtur me gjak të gjitha vlerat që e karakterizojnë shqiptarin si popull liridashës.
Ishte kohë kur pragjet shqiptare po mbroheshin me gjak,ku gjaku po rridhte rrëke,në njerën anë
nga trimat e lirisë që po mbronin me armë trojet e tyre duke luftuar pushtuesin barbar,
dhe në anën tjetër nga veprimet e ndyra tinëzare të armikut qyqar,i cili në pamundësi të matej në beteja me trimat,
masakronte njerëz të pambrojtur,fëmijë,gra dhe pleq,masakra këto të papara ndonjëherë në historinë e njerëzimit.
Pra ishte kohë kur Kosova lahej në gjak,andaj autori Krasniqi me të
drejtë e titulloi librin"GJAKON KOSOVA".Përmbledhja me rrapsodi"GJAKON KOSOVA"e Demir Krasniqit
padyshim është një vulë e kohës,një kronikë dhëmbjesh,për ngjarëjet që rënduan mbi kurrizin
e popullit tonë,të cilin padrejtësisht pushtuesi e kishte nëpërkëmbur,
dhe tani ky popull liridashës po detyrohej që me gjak të mbroi pragun,shtëpinë,familjet dhe tokat shqiptare.
Këto përmbledhje këngësh janë këngë të dhembjes dhe krenarisë:Ja përse:
Këngë të dhembjes nga se autori në shpirtin e tij ndjeu thell dhembjen mbi torturat,masakrimet,djegëjet dhe përndjekëjet
që po ua bënte armiku popullit të tij,dhe me dhembje proteston mes këngëve të shkruara,na jep
vargje që i ofrohen një poezie plot me vlera artistike,e cila do të
mishërohet me ndjenjën dhe përjetimin,e cila do të mbetet një histori
e kapshme që do u përcillet brezave,qoftë dëgjuesit si këngë,qoftë lexuesit si vepër e begatëshme.
Këngë krenarie nga se theksi i veqantë i këngës gjëthnjë bie mbi qëndresën dhe optimizmin
e një populli,i cili i rënë nën veprimet çnjerëzore të pushtuesit,nuk po lëkundej asnjë çast
nga mbrojtëja e pragut,por flijonin me vendosmëri për liri,dhe kjo vendosmëri tregonte se
fitorja bie në anën e tyre.Ishte kohë kur bota demokratike ende po
qëndronte e luhatur ndaj Kosovës,kohë kur para syve të kësaj bote,pushtuesi i egër serb
po ushtronte kasaphanë mbi shqiptarët,andaj Demiri po protestonte me vargje kundër këtyre luhatëjeve,duke i ftuar
botën demokratike për një vënje drejtësie,ku shprehet:
"Unë jam biri i Nënë Terezës
Bijë shqiptare,nënë e botës,
unë me motra e vëllezër
Jam familje e Evropës"
Rrapsoditë e përmbledhëjes "GJAKON KOSOVA",e autorit Demir Krasniqi,
janë dhe do të mbesin dëshmi para botës,para brezave tanë,për mizoritë që janë ushtruar mbi popullin tonë,të mbështjella
me tmerret më tragjike në histori.
Nota e tij e protestës mbi veprimet çnjerëzore që ushtroi armiku mbi njerëz të pambrojtur,përmblidhet kështu:
"Presin fëmijë,ata famëkeq
Pleq e plaka 90 vjeç
Therrin në bark shtatëzëna t´mbeta
Nxjerrin fëmiun me bajoneta"!
Autorit iu është dashur të fur rrapsodi të gjata,sepse vetëm si të tilla autorit i jepnin mundësinë që në formë kronolo-
gjike të paraqes ngjarëjet tragjike të vitit 1998.,të shkaktuara nga një ushtri armike,që të
vetmin art kishte ushtrimin e krimit mbi një popull liridashës.
Përmbledhja"GJAKON KOSOVA" përbanë njëzet rrapsodi,mbi të cilat apostrofa është figurë
e pranishme,figurë e cila i bënë të fuqishme kushtrimin dhe ndjenjën e një populli,e cila e gërshetuar me gradacionin
rritë ndjesinë dhe e bënë vargun,strofën,poezinë të ndjeshme,të kapur,të dashur,dhe melodinë
që i ka dhënë autori mishërohet gjithësesi me ndjenjen e lexuesit dhe dëgjuesit.
Demir Krasniqi edhe si krijues,kompozues,këngëtar me mjeshtri përdor figurat si:epitetin,krahasimin,simbolin,metaforen
ku me mjeshtri,ndjenjë dhe dhembshuri,mburrëje dhe krenari,e bënë këtë
përmbledhëje të fuqishme e të mirëfilltë letrare,me elemente të begatshme jo vetëm për të e lexuar,por edhe për të e kompozuar
dhe kënduar.Si e tillë përmbledhëja"GJAKON KOSOVA",merr vulën e një përmbledhjeje të mirëfilltë
e cila do u qëndroj të gjitha kohërave.Lexuesi i vemendshëm dhe dëgjuesi i mirëfilltë i kësaj
muzike të traditës historike,do të kenë në dorë një libër të fuqishëm,si
dhe një reportuar këngësh të dhimbjes dhe krenarisë,që është përplot mbushur begati e ndjenja
krenarie dhe dhembshurie,por i përmbyllur me plot vlera.Përmbledhja me
rrapsodi"GJAKON KOSOVA" ishte dhe do te mbetet vulë e kohës,një kronikë
dhembjesh për gjithë ngjarëjet që rënduan mbi kurrizin e popullit tonë,
por edhe e veshur me krenari qendrese të popullit të palëkundur që mbi
të gjitha synonte lirinë.
Tani lexuesi apo dëgjuesi nuk di cilën rrapsodi ta vë në vendin e parë:
-Unë jam biri i nënë Terezës
-Masakra në Drenicë
-Ose vdekje,ose liri
-Gjaku tu bëftë dritë
-Rroftë Ushtria Çlirimtare...... nga se në të gjitha gjenë kronikë dhembjesh,por edhe krenarie.
Jehuan këngët shqipëtare
Rroftë Ushtria Çlirimtare
Na i zgjidhë prangat e robërisë
Na i sjell rrezet e lirisë.
Po,Demiri nuk lë pa i vuar në thumb edhe tradhëtarët e kombit,të cilët atë botë bashkëpunonin
me pushtuesin.
O ky tradhëtari kudo qoftë
Shumë kollaj është për ta njoftë
Mendje prishur-ftyra t´mjera,
Pleh i kalbur-ju vjen era
O,për komb t´vet-njeh kombe tjera!
Demir Krasniqi ka botuar 16 libra me këngë,por kohën kur botoi"GJAKON
KOSOVA",në Kosovë po lundronte gjak,atë botë ky ishte libri i tretë
i Demir Krasniqit,por lexuesi që e lexon në tërësi do të bindet se kemi të bëjmë me një libër të historisë të vuajtur
kombëtare,plot vlera që do ju shërbejnë brezave.
Freitag, 6. August 2010
Donnerstag, 5. August 2010
Poezi nga Naim KELMENDI ESENCA
ESENCA
Në esencën e gjërave
kërkoje veten
në margjinat e jetës
nuk jetohet ashtu vetëm
të kanë zbuar
deri në moskuptim
pastaj t’i bëjnë
të nëntëdhjetenëntat
prapa shpine e përanash
tash të duhet vetëm esenca
e asaj që është gjakuar
nga paraardhësi ynë
në një kuptim të jemi Një
me degët rreth një trungu
jo ti fryesh më një fyelli shurdhan
nëpër botë fillivetëm pa identitet
kthehu te esenca dhe kërko kuptimin
në lëkurën tënde të rrjepur
në gjeografinë e kombit
sepse mashtrimit i del vonë tymi
po një mik yti tash është sa njëqind
të dikujt tjetër,
aty ku duhet të jesh ti ende s’je
e mos më kallëxo përralla pa kripë
kur e lëqit vëllain tënd
pse sheh me sytë e Argusit
pastaj si mor si kënaqesh
me vetveten në kaq kuptim
po a ta kanë copëtuar gjeografinë etnike
shekujve dhe a s’po të dhemb kjo
kur në esencë nuk je ai që je
DUKE QENË VETVETJA
Duke qenë vetvetja jam mërguar
nga esenca e gjërave të dashura
jam mbyllur si eremit në jetën e pajetë
kam thirrur në njeri dhe s’më ka dëgjuar kush
askushët janë shtirur se kinse s’kanë dëgjuar
se kinse s’kanë parë asgjë përtej hundëve
duke qenë vetvetja kam rënë në dashuri
me të vërtetën e ditur e të hidhur pelin
ia kam vënë kokës fjalën në pritë
vetëm për t’ua thënë në sy t’palarat
vetëm për t’ua numëruar poshtërsitë
dhe, duke qenë vetvetja përjetësisht
gjak më kanë pikuar mendimi e fjala
dhe s’kam luajtur kurrë nga e thëna
veç plagët ulërinin idhshëm shpirtërisht
UNË ME KOHËN FLAS VET
Dikund në një sfond i vetmuar po vdiste
zëri i një fëmije-engjëll
për shkak të hipokrizisë së të mëdhenjve
vetëm për shkak të vdekjes
së ndërgjegjës në njeri
dhe për shkak të mosleximit
të librave filozofik mbi moralin
librat nuk shiten si dikur
në treg shkojnë flakë laviret
marihuana pederët dhe gratë mashtruese
a po frikësohesh nga e ardhmja e pakrijuar
e pyeta dikend atje në grumbull
para shitores ushqimore me çmime të lira
jo assesi, sepse jemi mësuar tashmë
me gjakderdhjen me terrorin me krizat me luftën
po fatin tim si ma ruajnë kaq shumë
këta, armiqtë që kurrë nuk flenë -
këtë herë heshtjen s’do ta lë të heshtë
unë me kohën flas vet për gjërat në mungesë
për tregun e fjalëve që shiten shtrenjtë
në emër të çështjes kombëtare
për shpirtin e lënë rrugëve të botës
përtej shtatë detëve,për biografinë
në pasqyrën e thyer në letrat e dashurisë
të vëllait Serembe, atij fatkeqit dashnor
ai sërish mendon të kthehet në vendin e krimit
qyqet do i vras mbi qiparis nëse më vajtojnë
këngë qyqesh, s’dua më këngë vajtimi
mbi një mendim më pret ky fati im, i miri
sepse e di pse jam dhe e di kush jam
andaj me kohën flas vet unë i-liri
MEDITIM
Keni masakruar shekujve
me gulfim gjaku me mizori
por, a e keni menduar një
se veç një farë shqiptari
t’mbetet dikund, ai do t’mbijë
zoti s’ka thënë se do zhduket
ashtu si mendon armiku i tij…
Prishtinë, dhjetor 2009
ÇAST VETMITAR
A thua
a do të kishte kuptim
kjo Mulhouse
pa një shqiptar
si unë,
edhe këtu flitet shqip
dhe pëlcet shqip mendimi
heshtja e vret heshtjen me përmallim
po ku u fshehët biografi
e gjurmëve, dilni
biografi e rrugëve të fatit tim
Mulhouse, korrik 2009
KUTIA E MENDJES
E di se jam
atje
këtu
gjithkund
ngapak
dhe ndoshta askund
e di që jam
ai që jam
në ecje
të pandalshme
për t’i kapur fijet e këputura
dikund ka ndodhur
pakuptimësia
dhe ka ardhur rënia
tash jam aty ku jam
sërish te kërkimi
në vetveten e humbur
caqeve të pakuptimësisë
në aureolë të jetës
më pret lavdia
atje në breg të fjalës
në breg të shkrimit
një horizont i bardhë
hapësirave të pajetuara
Shtutgart, 8 korrik 2009
NDJENJË
Unë ty të kërkova
apo ti mua më gjete
fati im i fshehur
kemi kaluar
rrugë të gjatë
e të përvuajtur
sërish u takuam bashkë
e u pamë me hënë të mirë
me hënën pesëmbëdhjetëshe
tash po ecim
me veten tonë secili
me nga një kryq mbi shpinë-
ATY KU S’ISHIM
Secili jeton të veten
pjesën e vet secili
e merr nga dega e tij
dhe ecjen dhe biografinë
e vuajtjes
prandaj uroj të kenë vreshtat rrush
e të bëjnë kumbullat kumbulla
plot degën fiku
dhe plot këngën plot dhembjen
koha e vargut
le të na e duan
së paku gjurmën
atë që bëmë njeherë
për të mirën e tjetrit
e vetëdijën e gjërave
dhe s’prish punë jetuam
sipas qëllimit të parë e të mirë
apo s’jetuam ashtu si e pamë ëndrrën
për ideale të larta, pse na e morën dardhën
në degën që s’arritem as ta prekim,
sepse ishte në pyetje atdheu,
i mi që më kërciste nervat
nëpër të vërtetën e thënë
i tyre që po ia shtrydhnin
tamblin e nënës,po ia hanin
deri në palcë kuptimin e tyre
sikur rendin etshëm zulutë
sepse pjesën e vet secili e merr
nga dega e tij,dhe shkon
i fryen ashtit dhe vetmisë
NJË KOMB KEMI QUHET SHQIPËRI
NJË KOMB KEMI QUHET SHQIPËRI
Janë mbledhur gjith’ patriotët
po qajn’ hallet e kuvendojn'
jan’ mblidhur Gjergj Kastriotët
trojet e kombit prap t’i bashkojn’
Sot s’na ndal dot as Europa
trojet dardane jan’ shqiptari,
nuk rrim’ të ndar’ më copa copa
Europ’ e vjetër s’ke c’bën tani.
Se një gjak n’a rrjedh n’ deje
një flamur ne kemi kuq e zi,
të gjith’ ne jemi një bes’ e feje
një komb kemi quhet SHQIPËRI.
Për një Shqipëri të madhe !
Mittwoch, 4. August 2010
LIRIKË ME PËRDHUNË-HAXHI MUHAXHERI
Haxhi MUHAXHERI
LIRIKË ME PËRDHUNË
Të kujtohet ndajnata
kur në kryqëzim sysh
lexoja biografinë tënde
dhe fjalë e ndryrë në gojë
qëkurthi e ruajtur vetë për ty
që edhe sot mendoj
se kurrë nuk ta thashë vetë
po zëri i brëndisë
ai zë që dëgjohet
vetëm në ligjerim zemrash
Të kujtohen fjalët tua të brishta
dhe bisedat e amullta
kur me plot mund
pushtoja foltoren e bindjes
dhe fillonte kënga e psherëtimave
kënga që aq shumë ia pate frikën
po edhe dashur e ke aq sa unë
dhe pas të gjithave më pate thënë
se tash ke gjetur
princin mbi kalë të bardhë
yllin e dashurisë
E unë tretësha në mendime
sa herë dëgjoja radion
të fliste për atdheun
për dhunën
që u bëhej vëllezërve të mi
dhe i mllefosur të pata pyetur
si të mendoja për yllkën e dashurisë
kur populli vuan për dritën e lirisë
të drejtën e harmonisë kozmike
Mars, 1991
LETËRKËMBIM
Mora letrën tënde shkruar me fjalë malli
fjalë zemre për mua yllin e dashurisë sate
dhe si i krisur zura të bisedoja
me fotografinë tënde vendosur mbi tavolinë
dhe mallkoja ditët që pa ty më gdhijnë
Mike
Të ne punët prapë nuk venë mirë
dorë e hekurt
pareshtur mbi kokat tona rëndon lëndon
ushtaret kthehen në arkivole përsëri
e ne presim Çmimin Nobel
për mendjen e durimit
Me vite prita të mësoja
e ende nuk e di
durimi është pjellë e vdekjës
a vdekja pjellë e tij
E di moj
do të thuash durimi ka kufij
po polemi di më mirë se ne të dy
a duhet flijuar a pritur për lirinë
Do më pyesje për ditën e gëzimit
e vështirë është pritja për ty
të bëj benë
nuk do të vonoj shumë
vadja e dasmës së madhe
Gusht, 1991
UN’ DI T’A ZHDUK TË KEQEN T’ SJELL T’Ë MIRËN
Lori Xhaferi LORI XHAFERI
UN’ DI T’A ZHDUK TË KEQEN T’ SJELL T’Ë MIRËN
Un’ di si t’a vras dhimbjen,por edhe vetmin’
lotin e trishtimin që shpesh her’ më mbytin
...nuk përdor arm’ tjetër, veç gëzimit,dashurin
veç me një buzëqeshje un’ i zë për fytin.
Un’ di si t’a vras urrejtjen pa kërkuar mëshir’
kur bota egërsisht mua m’ë kthehet kundër,
të shëmtuarën e keqe e kthej t’ bukur, t’ mir’
duke dhuruar dashuri, pa dhën’ asnjë urdhër.
Un’ di t’a vras dhe vdekjen mos bëni çudi
kur fshehur ajo struket tek t’ miat mendime,
lexoj poemën për jetën ashtu si unë di
hidhëruar vdekja vdes, largohet nga bota ime.
Di t’a zhduk hakmarrjen, mekatin duke falur
kur jeta më rrëzon di si t’ngrihem pa u ndalur
di ta vras dhe mallin n’ largësi duke u çmallure
liga s’më rri dot pran’ se frikën i’a kam kallur
Di t’a sjell pranverën e luleve edhe pa qënë prill
un’ di t’a vras dhe luftën, pa shpallur një të till’
lëshoj pëllumbat e paqes t’ fluturojn’ n’ kaltërsi,
di t’ë zhduk të keqen duke mbjell’ kudo mirësi.
Abonnieren
Posts (Atom)
