(Cikel poetik nga Jorgo S. TELO)
1. HUTESË
Dikur...
I zgjata duart;
dritën vezullore
të syve të tu
ta rrëmbeja...
Mbeta i hutuar,
i hutuar në rrugën drejt dritës.
2. PAS NJË DIMRI
Pas një dimri-natë
sikur po çapitet sërish behari.
E shoh tek gjethëzat e porsaçela,
tek lulet e strukura nëpër ferra.
E dëgjoj tek kënga e bilbilave
majë gështënjës;
tek kënga ngazëlluese
e mëllënjës.
E prek tek bari i njomë,
që po harbohet...
E shijoj tek radhiqet,
teksa lezetojnë tryezën.
E ndiej tek lehtësimi i teshave në trup...
E mirëshoh se si majëmalet
Po heqin borën paqësisht
gjithaq…me ngut...
3. SË PAKU
Nëpërkëmbem
nëpër copëza gjumi
Endrra të copëzuara
gjumin ma shkundin...
O koprac ëndrrash,
Pse s’ma sjell të plotë
ëndrrën time?
Sidomos ëndrrat e bukura;
ato më të bukurat
m’i vonon,
m’i humbet.
M’i shkwrrmoq ato
kur e ndiej veten
duke vrapuar...
Edhe ëndrrën e ëmbël,
kur e shoh veten dhëndër...
Apo ëndrrën hirëplotë,
kur unë ndihem i fortë
si moskush.
Së paku...
përgjatë ecjes
për në amëshim
Si kujtim të ruaj ëndrrat...
4. ME KËSI MENDIMESH
Vdekja!
Trupin përpiqet
të ma marrë
tinëzisht...
Përpiqet të arrijë
të më marrë krejt...
Vetëmbrohem.
Vdekja nga marazi
një ditë do “vdesë” vet...
Me kësi mendimesh
duroj gjithçka...
Brenda mendimeve
Avujt e jetës lëvizin.
Pjesë të trupit po më lënë.
Nuk dorëzohem...
Vdekja
s’më përtypka njëherësh dot.
Më sfilit pjesë-pjesë...
Me kësi mendimesh i bërtas shpresës:
“Mos më harro!”
5. TË JETOSH
Të jetosh;
a s’do të thotë,
të mëtosh për dëshira?…
Të jetosh;
a s’do të thotë:
të duash ajrin,
të duash qiellin,
të duash mbitokën
dhe detet e kaltër?
Të jetosh;
a s’do të thotë,
të sfidosh
errësirën,
ligjet gjysmake,
kopracinë shtetërore?...
Të jetosh;
por, ama,
pa u përgojuar për keq...
Të jetosh;
por,ama,
pa hedhur valle me dreqër!...
5. S’MUND!...
Arëza, grenza rrotull më vijnë
Përsysh më vërdallosen
sikur t’i kem lyer qerpikët
me mjaltë.
Ndërkohë më qerthullon
një e padurueshme etje,
një etje e pafund...
Izolimi po më shkund...
Mes arëzash e grenzash…
Të jetosh.
7. ÇAST I VESUAR
Një bashkë reje
u zvarr teposhtë.
Qetë-qetë kapërceu kangjellat.
M’u avit, tek po rrija.
Si më lëmoi faqet,
më njomi paksa syrin.
E ngarkuar ishte reja
Dhe...nuk dola dot në rrugë.
U largua ajo
drejt visesh të tjera.
8. DIKUSH MË PRET
Meqë nuk shkoj dot në lumë,
meqë së largu i kundroj pyjet,
në qerthull ëndrrash zhytem...
E më mblidhen:
najadat, 1)
driadat. 2)
Ndërkaq një Kometë e stërmadhe
me bishtin e zjarrtë
tek qelqi i dritares më troket
e me zë yjor
diç më flet…
1) Nimfat e pyjeve
2) Nimfat e ujrave
9. MUZGJET
Mundet po ecim
në shtigje
muzgjesh
të plagosura.
Të mos habitemi,
pse na përzhiten
qepallat e pluhurosura.
Habitshëm
s’ka pse t’i hapim krahët
anë më anë.
Muzgjet e tanishëm
Peshkaqenë janë...
Na brejnë kockat,
Shpirtin.
10. SA TURP!
Nuk e mbyll portën nga brenda.
S’i dihet, ç’ngjet...
Mundet të harrojë punën e vet
z e m r a,
kur s’e pret...
Sa turp, të të shkallmojnë dritare e portë!
E trupin
të ta gjejnë të ftohtë!...
11. SIRENAT
Çdo njëzetekatërorsh
“Telegrame” më vijnë
prej “Botës Tjetër”...
Kërkohet me ngulm,
Të bëhem “pjesëtar” i Saj...
e zemra s’më ndien të qetë.
E shpirti...
herë më bën të qesh,
herë më bën të qaj.
12. ÇAPITEM
Çantë e bastun në njërën dorë i mbaj.
Shpirtin e ndezur – brenda vetes.
Eci kërmillthi… shkel mbi trotuar.
Eci përmbi ngjarje
drejt jetës,
drejt vdekjes.
Çapitem.
Ç…a…p…i…t…e…m…
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen